JANNIE

We lopen door de Padangstraat op zoek naar het huis van Jannie. Nog voor we kunnen aanbellen, zwaait ergens een deur open. “Hier moet je zijn!” roept ze. Jannie wordt de straatburgemeester van de Padangstraat genoemd: al 37 jaar woont ze er, en ze doet alles voor de buurt.

Ze kijkt om naar de mensen om haar heen, vooral door er gewoon te zijn. “Dan pak ik de stoel of de rollator en ga ik even voor de deur zitten.” Met bijna iedereen die langsloopt maakt ze wel een praatje. “Hoe is ’t d’r mee?” is haar vaste openingszin. Aan voorbijlopende studenten vraagt ze zelfs of ze wel hun dagelijks stukje fruit hebben gehad. “Je beschermt elkaar hier,” zegt ze.

Het is gezellig in de Padangstraat. Er wonen allerlei soorten mensen; leuk, maar soms ook lastig. “Er zitten er ook tussen die trammelant zoeken,” zegt ze. Dan probeert ze te bemiddelen, te luisteren, advies te geven. “We zijn allemaal jong geweest, toch?” voegt ze eraan toe met een knipoog. Humor helpt, vindt ze.

Toch is het niet altijd makkelijk. Soms levert het gedoe op, en dan heeft ze er weleens even genoeg van. “Maar mij krijgen ze niet mak,” zegt Jannie strijdlustig. Als ze het niet meer ziet zitten, hoort ze van haar buren dat ze absoluut niet weg mag. Zelfs de wijkagent kwam laatst nog langs om dat te zeggen. Jannie is de lijm van de buurt.

En niet alleen voor de mensen. Naast haar deur staat altijd een schaaltje kattenbrokken. “Voor zwerfkatten en katten van de buren,” zegt ze, terwijl er eentje om haar rollator heen strijkt.