CHARLES

In zijn huis in Lewenborg ontmoeten we Charles: dichter, activist en kritisch denker. Met zijn stichting Pittig Gekruid maakt hij ruimte voor stemmen die te weinig gehoord worden. Onlangs zat hij met een vriend in een zaal waar vooral witte mensen aanwezig waren. Dat zette hem aan het denken: “Er zijn toch genoeg sprekers en geïnteresseerden van kleur over dit thema?” Hij schreef het podium hierover en kreeg de uitnodiging om mee te denken bij de programmering. Een actie met als doel om maatschappelijke thema’s met verschillende perspectieven inclusiever te bespreken. 

Dat hebben we nodig volgens hem: “De wereld wordt steeds meer één groot dorp. Grote maatschappelijke thema’s zoals klimaat, oorlogen, genocides en migratie komen onze huiskamers binnen via sociale media, TV en de kranten.” De vraag die hij hierbij stelt, is: “Wat is hierin onze positie? En welke keuze hebben we daarin?”

Voor de foto haalt hij een pop tevoorschijn, gekleed in het vest van zijn kleinkind. De pop verwijst naar een foto die hij ooit van zichzelf en zijn kleinkind plaatste op sociale media: een onschuldige, liefdevolle scène. Toen een vriendin van hem later op de radio hoorde hoe dit soort beelden online met behulp van AI misbruikt worden, verwijderde hij de foto weer. 

“We raken steeds verder verwijderd van de menselijkheid,” zegt hij. “Wat onschuldig lijkt, kan een andere lading krijgen. Grenzen verschuiven naar een andere cirkel, een cirkel die steeds groter wordt. De cirkel van verharding.” Toch blijft zijn blik zacht en heeft hij een twinkeling in zijn ogen als hij over zijn kleinkind spreekt. Zijn cirkel van zorg, “layang sajang lain” (Indonesisch voor ‘je zorgt voor elkaar en kijkt naar elkaar om’), omvat zowel zijn kleinkind als de samenleving om hem heen.