PAUL

In het Groninger Forum ontmoeten we Paul. Hij is politievrijwilliger; een rol die hij naast zijn baan bij de Gasunie vervult. Negen jaar werkte hij bij de politie, daarna maakte hij de overstap. Maar loslaten kon hij het werk nooit helemaal. “De politie is een familie,” zegt hij. “We hebben blauw bloed. We begrijpen elkaar omdat we hetzelfde meemaken.”

Bij de Gasunie zet Paul zich in voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. “Een droombaan,” noemt hij het. Toch maakte hij bewust tijd vrij om één dag per week weer in uniform te kunnen werken. Eigenlijk, zegt hij, zou hij daar nog wel meer tijd voor willen maken.

Als politievrijwilliger komt hij in allerlei situaties: soms bij mensen thuis, waar het vooral draait om luisteren en geruststellen. “Op zo’n moment ben ik vooral hulpverlener,” zegt hij. Maar er zijn ook momenten, zoals bij een schietincident, waarop hij scherp moet zijn en in een fractie van een seconde moet handelen.

Op de foto staat Paul naast een lantaarnpaal: een symbool voor licht en een gevoel van veiligheid dat hij wil brengen.