JONG VAN HART

In het gebouw van VRIJDAG horen we al vóór de deur open gaat stemmen en gelach. Binnen is het 40-koppige Ouderen Rockkoor Jong van Hart net klaar met de repetitie. Wat een kleurrijk gezelschap: warme gezichten, glimmende ogen, overal vrolijkheid.

We spreken het koor met een microfoon, zodat iedereen mee kan luisteren. Zoveel mensen tegelijk hadden we nog niet geïnterviewd. En al snel wordt duidelijk: bij Jong van Hart gaat het niet alleen om het zingen. “De koffie en thee achteraf is minstens zo belangrijk,” zegt iemand. “We hebben dan hele gesprekken. Heel serieus of nog even gekkigheid, kan allebei.”

Niet iedereen is meer even mobiel, maar ze halen elkaar op met de auto of gaan samen met de taxi of de bus, zodat iedereen erbij kan zijn. Op die manier hebben velen er een nieuw sociaal netwerk bij gekregen. Er ontstonden veel waardevolle vriendschappen en liefde — letterlijk: twee mensen vonden elkaar via het koor en kregen vervolgens “verkerings” (op z’n Grunnings).

Soms wordt er ook gezorgd in plaats van gezongen. “Na mijn val vorig jaar kreeg ik bijna elke dag bezoek van iemand uit het koor,” vertelt een van de leden. “Of ik kreeg een bloemetje, of een belletje.” Iedereen hoort erbij, ook al krijg je lichamelijke gebreken. Ook dan kun je nog heel lang meedoen. En in de fase daarna blijven veel oud-leden nog bij het koor betrokken en komen graag naar de optredens. Velen van hen waren onlangs nog bij het Jubileumfeest ter ere van het 15-jarig bestaan.

Op de foto houden ze elkaar vast: het symbool van een koor dat niet alleen samen zingt, maar vooral ook met elkaar verbonden is.