HARRIËT

Bij Doedertoe aan de Travertijnstraat stap je een wereld van kleur binnen. Overal liggen kralen, bollen wol, hout en verf. Aan lange ronde tafels zijn mensen bezig iets moois te maken. “Wij doen het hier echt samen,” zegt iemand. “We maken samen, we geven ruimte aan elkaar. Je hoeft hier niets, je mag hier zijn.”

Iedereen is er vrijwillig, en iedereen is welkom. Er wordt geluisterd, gedeeld en geholpen. Het gaat hier niet om politiek, meningen of standpunten. Geen polarisatie, maar aandacht voor het gewone, voor elkaar, voor het leven dat je deelt.

Onze aandacht wordt getrokken door een rustige vrouw. Ze draagt een blauw pak met daaronder een blauwe blouse, haar ogen in precies dezelfde tint: Harriët. Aan een van de tafels werkt ze aan een bijzonder project: ze bouwt een kerk van hout en lijm.

Harriët is gastvrouw in haar kerk, waar ze mensen verwelkomt met een glimlach. “Ik vind het belangrijk dat mensen zich welkom voelen,” zegt ze. “Zowel in de kerk als hier bij Doedertoe.” Ze bouwt aan het portaal van de kerk — letterlijk de ingang — de plek waar ze ook in het echt vaak te vinden is. Het past bij haar: iemand die deuren opent en anderen met warmte ontvangt.